Πολλές φορές όταν ξεκινάς ένα βιβλίο, δεν ξέρεις τι να περιμένεις. Βλέποντας το εξώφυλλο σου γεννώνται προσδοκίες, ειδικά όταν αυτό το βιβλίο είναι το πρώτο έργο κάποιου νεοεισερχόμενου στο χώρο της συγγραφής. Όμως όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι απαραίτητο να έχουν πάει όλα καλά στο σύνολο του έργου και τελικά οι προσδοκίες σου να μην επαληθεύονται. Το "Στίγμα Θανάτου" είναι δυστυχώς ένα αστυνομικό μυθιστόρημα για το οποίο διαπίστωσα πως έχει αρκετά σοβαρά θέματα, που αναπόφευκτα δημιουργούν άσχημες εντυπώσεις στον αναγνώστη.

Βρισκόμαστε στους τελευταίους μήνες του 2016, σε μία πόλη, μάλλον της Αμερικής, το Ρόξβιλ. Και λέω μάλλον γιατί πουθενά δεν αναφέρεται κάποια πληροφορία για το μέρος που λαμβάνει χώρα όλη η δράση του βιβλίου, πλην της ονομασίας της πόλης. ο Τζέικ Φοξ είναι επιθεωρητής στην τοπική αστυνομία και γρήγορα έρχεται αντιμέτωπος με ένα ειδεχθές έγκλημα, από το οποίο δεν μπορούν να εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα. Φαίνεται όμως πως κάποιοι υψηλά ιστάμενοι της πόλης βρίσκονται μπλεγμένα στην υπόθεση, ειδικά από τον δεύτερο φόνο που πολύ γρήγορα ακολουθεί... Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα πιο πολύ, όταν το ξενοδοχείο στο οποίο έγινε ο πρώτος φόνος, πιάνει φωτιά και λίγο πριν καταρρεύσει βρίσκεται δεμένη και γυμνή η υπάλληλος της υποδοχής του. Τίποτα δεν φαίνεται να βγάζει νόημα και γρήγορα ο επιθεωρητής βρίσκεται μπροστά σε αμείλικτα ερωτήματα.

Η υπόθεση του μυθιστορήματος αυτού, θα μπορούσε να έχει μία δυναμική που να το αναδεικνύει. Όμως οι τεχνικές ελλείψεις που διαπίστωσα ήταν τόσες πολλές και επαναλαμβανόμενες που γρήγορα κατάλαβα πως μπροστά μου είχα ένα βιβλίο που θα διαβαστεί διεκπεραιωτικά. Καταρχάς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείται. Είναι στα όρια της αργκό, τόσο στους διαλόγους, όσο και στην διήγηση. Προτάσεις που περιλαμβάνουν λέξεις όπως "bro" και "baby", εμφανίζονται τόσο συχνά, που στο τέλος καταντά αστείο. Οι ίδιοι οι διάλογοι είναι πολλοί ˙ ενοχλητικά πολλοί, μακροσκελείς και χωρίς να μεταφέρουν κάτι ουσιαστικό στον αναγνώστη. Οι χαρακτήρες δεν έχουν ψυχογραφηθεί ολοκληρωμένα, ενώ οι αντιδράσεις τους σε κάποιες καταστάσεις θα έλεγα πως είναι παιδαριώδεις.

Η επιμέλεια και η σελιδοποίηση έχουν και αυτές τα δικά τους προβλήματα. Μπορεί να δει κανείς μία ώρα (ώστε να δηλωθεί το μέρος της ημέρας που θα ακολουθήσει) στο τέλος της σελίδας και στην επόμενη να βρίσκεται το κείμενο. Ή ακόμα χειρότερα, για να προσδώσει ο συγγραφέας έμφαση να εμφανίζονται λέξεις με κεφαλαία γράμματα. Πραγματικά, δεν έχω χειρότερο...

Μέχρι την μέση του μυθιστορήματος η ροή του είναι ικανοποιητική και ας πούμε ενδιαφέρουσα. Από ένα σημείο και μετά όμως, ο τρόπος γραφής δεν με βοήθησε για να το ολοκληρώσω με άνεση. Η πλοκή του δεν είναι καλή. Δεν έχει κάποιο τρόπο να σε κρατήσει στην υπόθεση και κάποια στιγμή μάλιστα φαίνεται πως ο συγγραφέας βιάζεται να παρουσιάσει την επίλυση της υπόθεσης, βάζοντας τον κεντρικό ήρωα να υποθέτει τον ένοχο με τέτοια σιγουριά που αναρωτήθηκε από που προέκυψε...

Όταν τελείωσα το "Στίγμα Θανάτου" αμφιταλαντεύτηκα κατά πόσο θα ήταν συνετό να βγάλω μία άποψη για αυτό που διάβασα. Όμως πιστεύω πως τελικά η ευθύνη που έχουμε ως ομάδα διαχείρισης απέναντι στα μέλη μας, είναι τέτοια, που μας υπαγορεύει να παρουσιάζουμε και βιβλία τα οποία τελικά δεν μας ικανοποίησαν και ενδεχομένως δεν θα ικανοποιήσουν και μεγάλη μερίδα αναγνωστών. Από εκεί και πέρα ο καθένας είναι ελεύθερος να επιλέγει τι διαβάζει και τι του αρέσει τελικά. Όπως και να έχει, είναι ένα βιβλίο που δεν θα το σύστηνα, ειδικά σε όλους όσους είναι έμπειροι αναγνώστες.